Cauda equina, Karzenwadel
Marcin Siennik, Zielnik, księgi pierwsze, Część pierwsza, Rozdział 51
A
Przęska ziele o którym Awicenna w wtórych księgach kapitulo o przęsłce mówi: iż jest ziele, które roście na dolinach, którego głąbie jest czcze, a ku rumieności barwa się skłania. Jest ziele nie tak ostre, jako skrzyp bywa, ma po sobie członki jako i skrzyp, a ma korzenie twarde. To ziele jest zimnej mocy i wysuszającej, a smak ma gorzki cirpnący, a dlatego ma moc wysuszającą.
B
Awicenna mówi o tym zielu, iż ma włosność krew zastanawiać skądkolwiek się przepuszczałá, rany, które z złych krost przychodzą wysusza i goi je mocnie i żyły pięte spaja i zraszcza. I też wnętrzności wszytki, a zwłaszcza jelita i wątrobę i żołądek posila i na przeciwko opuchlinie jest dobra tak w trunku, jako i plastr z niej uczyniony. A wszakoż Galienus uczy warzyć samę przęskę z winem a z wodą, a osłodzić trochę cukrem, a tego się napijać. Powiada, iż czyrwoną biegunkę i chorobę białymmgłowam zbytnie będącą zastanawia, krew z nosa zbytnie płynącą i biegunkę każdę z winem abo z babczaną wodką pity na czczo, o czym Dioszkorydes świadczy, iż bar[d]zo dobra jest przęsłka ludziom stłuczonym albo utrzęśnionym: daj pić z winem albo z wodą uwarzywszy i na dychawice też jest dobra, która czyni ulżenie w piersich i oddech wolny czyni i kaszel odejmuje.