O mocy jej liścia, popiołu i też wody z niej kapiącej
Piotr Crescentyn, Księgi o gospodarstwie, Księga piąta o winie, [1]
[A]
Winne drzewo w naszych stronach znajome jest, ale iz w zimnych stronach nie może sie kochać, ani trwać, dlatego tam jest niezna[j]ome. Przeto dla ludzki takowych, którzy go nie znają, abo z nim sie obierac nie umieja, powiem, iz wino jest drzewko niewysokie, krzywe, chropawe a sękowate, drzeń mając miąższy a miękki, gałązki też ma krzewiste, które trzeba obrzynać, a bez podpierania i też bez przywięzowania same stać nie mogą.
[B]
Owoc winnego drzewa są jagody, z których soku wycisnionego bywa wino – drogie picie. Liście winne jest ku lekarstwu bard[d]zo godne, bowiem czyści rany i też goi. A w wodzie warzone gorączkę w zimnicy uskramia, gdy tę wodę chory pije. A liście na żołądek przykładane, zapalenie i zamieszanie je[g]o bar[d]zo oddala. Spanie też czyni to liście i mózg potwi[e]rdza.
[C]
Picie wody z tego drzewa kapiącej w męcherzu kamień łamie. Diascorides pisze, iż wzrok ostrzy. Ciekące łzy zastanawia. Żywot zatwierdza. Jadowite ukąszenie goi. A na to też pomaga popiół te[g]o liścia z sokiem rucianym a z oliwą zmieszany.
[D]
Plinius też pisze, iż liście winne bolenie głowy oddala, wiatry odymające wypędza, a z mąką jęczmienną zmieszane Aretikę to jest boleść w stawiech oddala. Biegunkę zastanawia, gdy niemocny sok tego liścia pije. Skóra też winnej macice i liście jej suche krew w ranie zastanawia. Samę ranę goi, a mięso naraszcza.
[E]
Popiół tego drzewa lubo gałązek, fistuły, to jest rany dziurawe a głebokie czyści i też goi boleści żyły. I też ich stłuczenie abo starganie. Ukąszenie psa, niedźwiadka lubo inszłych gadów jadowitych, z oliwą zmieszawszy, goi. Popiół też z skórek sam posypowany włosy opadłe naraszcza i mnoży, zwłaszcza gdy [n]im będzie nacierano miejsce gołe. Co też czyni ług z jego gałązek, gdy [n]im głowę myje.